یک روش عددی ترکیبی متشکل از شبکه عصبی مصنوعی و مدل عددی دوبعدی متوسط گیری شده در عمق برای آبراهه¬های آبرفتی

در این پایان­نامه یک مدل عددی برای بررسی مورفولوژی آبراهه­های آبرفتی ارائه می­شود. برای شکل­گیری این مدل عددی در ابتدا معادلات جریان آب کم عمق با استفاده از روش حجم محدود حل می­گردد. به این منظور از الگوی یکنوای بالا دست برای قوانین پایستار برای محاسبه متغیرهای جریان در مرز سلول و از الگوی عددی مرکزی مرتبه اول برای محاسبه شار عددی در مرز سلول  استفاده می­شود. برای حفظ پایستاری الگوی عددی روش گرادیان سطح به کار گرفته می­شود. برای اینکه این الگوی عددی برای کانالهای غیر منشوری نیز قابل کاربرد باشد، روش سلولهای برش خورده کارتزین به عنوان بهترین گزینه انتخاب می­گردد.

پس از ساختن مدل انتقال رسوب ، معادلات جریان و رسوب با یکدیگر ترکیب شده و به طور همزمان حل می­شوند. در این قسمت برای تخمین بار رسوبی که بایستی به نحو مناسبی در معادله پیوستگی رسوب قرار داده شود، از یک شبکه عصبی آموزش یافته بهره­گیری می­شود. این شبکه عصبی که از نوع پیش خور با الگوریتم یادگیری پس انتشار خطاست، با استفاده از داده­های گردآوری شده، شامل 842 داده آزمایشگاهی و 660 داده میدانی آموزش یافته است. پس از آنکه این مدل عددی به نحو مقتضی ساخته شد، با انجام برخی آزمونهای عددی از جمله : مسئله شکست سد یک بعدی بر روی بستر خشک و تر، جریان انتقالی بحرانی بر روی بستر ناهموار با شوک و بدون شوک، جریان زیر بحرانی بر روی بستر ناهموار، شکست سد استوانه­ای، انتشار یک آشفتگی کوچک، شکست سد بر روی یک کانال با عرض متغیر و بستر خشک، مدلسازی جریان در محل تلاقی دو کانال، شبیه سازی حرکت تل ماسه (Dune) در جریان یک بعدی ، شبیه سازی حرکت تل ماسه در جریان  دو بعدی، تغییر شکل بستر در یک تقاطع­ آبرفتی، مدلسازی بستر در حضور یک تل مکعب شکل رسوبی، شکست سد بر روی بستر خشک متحرک، مدلسازی فرم بستر و شبیه سازی روند تغییرات کف در یک پیچ 90 درجه، مدل عددی صحت سنجی می­شود. نتایج نشان می­دهند که به رغم ملاحظات حاکم بر معادلات آب کم عمق، این روش عددی امکان شبیه سازی جریانهای همراه با شوک (همانند شکست سد) را می­دهد. همچنین اتخاذ تدابیر مناسب باعث می­شود که این مدل توانایی شبیه سازی جریان در انتقال از  مرز تر به مرز خشک (Wetting- Drying Problems) ، همانند مسئله شکست سد بر بستر خشک را داشته باشد. به علاوه شبکه عصبی مورد استفاده در مدل عددی با کمک محدوده نسبتاً وسیعی از داده­های آزمایشگاهی و میدانی آموزش یافته و به همین دلیل توانایی تخمین باربستر را در گستره وسیعی دارد. در واقع استفاده از شبکه عصبی به جای به کار گیری روشهای تجربی (که به تعدادی از آنها در این تحقیق اشاره شده است) در ترکیب با روش حجم محدود برای حل معادلات جریان و رسوب جوابهای نزدیکتری نسبت به جوابهای تحلیلی-تقریبی و یا آزمایشگاهی به دنبال دارد.

طراحی بهینه لرزه¬ای قاب¬های فولادی

در مهندسی عمران بهینه­سازی سازه‌ها برای بارگذاریهای استاتیکی به طور قابل ملاحظه­ای توسعه داده شده‌اند. لیکن، در بهینه‌سازی برای بارهای لرزه­ای مشکلات عدیده‌ای مانند وابستگی قیود نسبت به زمان، متغیر بودن فضای طراحی در زمان و محاسبات گرادیان نمود پیدا می کند. برای بهینه­سازی در برابر زلزله در این تحقیق از روش تحلیل دینامیکی طیفی استفاده شده است که دقت قابل قبولی داشته و با مشکلات فوق­الذکر نیز درگیر نمی­باشد. برای این منظور، به بهینه­سازی قاب­های فولادی کوتاه، متوسط و بلند در برابر زلزله پرداخته شده است. نتایج حاصل از بهینه­سازی با استفاده از روش کلاسیک‌ (روشهای بر مبنای گرادیان) با نتایج حاصل از بهینه­سازی گسسته الگوریتم ژنتیکی، برای اطمینان از بدست آمدن طرح بهینه کلی، مقایسه شده‌اند. در روش کلاسیک، برای محاسبه گرادیان­ها و تحلیل حساسیت، از روش تفاضل محدود پیش­رونده استفاده شده است. با استفاده از تحلیل المان محدود، تحلیل استاتیکی انجام شده و با در نظر گرفتن جرم سازه بصورت سازگار از فرض ساده کننده قاب برشی، اجتناب گردیده است. با در نظر گرفتن سختی هندسی، اثرات ثانویه در تحلیل استاتیکی اعمال شده است. جهت انجام تحلیل لرزه­ای، با محاسبه طیف پاسخ الاستیک زلزله دلخواه، به تحلیل دینامیکی طیف پاسخ سازه پرداخته شده است.

در این پایان­نامه، قابلیت روشهای ارائه شده با حل چند مساله از نوع بهینه­سازی قاب­های فولادی مهاربندی شده و مهاربندی نشده و بارعایت ضوابط فنی و آیین­نامه­ای تنش مجاز مبحث 10 مقررات ملی ساختمان، ارائه شده است. نتایج با یکدیگر مقایسه و اقتصادیترین سیستم سازه­ای در برابر ارتفاع مشخص شده است.

مقایسه سطح اطمینان قاب های فولادی مهاربندی همگرا طراحی شده با ضوابط مبحث دهم

عملکرد ساختمان در حین زلزله به عوامل بسیاری بستگی دارد، در نتیجه پیش­بینی عملکرد لرزه‌ای سازه‌ها، به عنوان بخشی از طراحی یا ارزیابی باید چه صریحاً و چه ضمناً  مد نظر قرار گیرد. پیش­بینی پاسخ لرزه‌ای سازه بسیار پیچیده است، که این امر نه تنها به دلیل تعداد زیاد عوامل دخیل در عملکرد بلکه به سبب پیچیدگی رفتارهای فیزیکی نیز می­باشد. به علاوه به دلیل عدم دقت کافی برای شبیه‌سازی دقیق رفتار فیزیکی، و همچنین عدم در دست داشتن دانش در ارائه تعریفی دقیق از ویژگی­های سازه و طبیعت تغییر پذیر زلزله‌های آتی، پیش بینی عملکرد لرزه‌ای به خودی خود مشمول عدم قطعیت‌های چشمگیری می‌شود. این عدم قطعیت‌های ذاتی در پیش بینی بارگذاری­ها و پاسخ‌های احتمالی آینده تنها مختص رفتار لرزه‌ای نیست و به بسیاری از این موضوعات کم و بیش در آیین نامه‌های جاری از طریق استفاده از فاکتورهای بارگذاری و مقاومت اشاره شده است.

در مهندسی زلزله براساس عملکرد برای ارزیابی عملکرد سازه لازم است ظرفیت و نیاز لرزه‌ای آن تعیین گردد. با توجه به پیشرفت‌های اخیر در زمینه تحلیل‌های کامپیوتری، امروزه امکان استفاده از آنالیزهای دینامیکی غیرخطی برای رسیدن به این منظور میسر است. در این روش پاسخ سازه با در نظر گرفتن رفتار غیرخطی مصالح و رفتار غیرخطی هندسی سازه تحت اثر زلزله مشخص تعیین می‌شود. در سالهای اخیر روش طراحی بر اساس ظرفیت و تقاضا مورد توجه بسیاری از محققان قرار گرفته است که باتوجه به قابلیت بیان در قالب احتمالاتی می‌تواند برای تعیین سطح اطمینان و بهبود عملکرد سازه‌ها مورد استفاده قرار گیرد.

هدف از این پژوهش مقایسه سطح اطمینان قاب‌های فولادی مهار‌بندی همگرا طراحی شده با ضوابط مبحث دهم (سال‌های 1384 و 1387) می باشد. با توجه به تحقیقات گذشته سطح اطمینان برای تحلیل عملکرد سازه ، در ابتدا طراحی قاب های مورد مطالعه(5 ، 8 و11) با نرم افزارEtabs انجام و روی مقاطع طراحی شده، درنرم افزارOpenSees تحلیل دینامیکی غیر خطی فزاینده(IDA)صورت گرفته و سپس با استفاده از دستورات آیین نامه FEMA351 مورد ارزیابی قرار گرفت. نتایج بدست آمده نشان دهنده‌ی این مطلب است که سطح اطمینان در سیستم‌های مهاربندی شده هم محوری فولادی با ضوابط مبحث دهم سال 1384 بیش از سیستم‌های مهاربندی شده هم محوری فولادی با ضوابط مبحث دهم سال 1387 می‌باشد.

مقاوم سازی اعضای آسیب¬پذیر گنبدهای فضاکار در برابر  خرابی پیشرونده

امروزه، کاربرد سازه­های فضاکار برای دهانه­های بزرگ، تبدیل به یک نیاز شده است. یکی از انواع پرکاربرد سازه­های فضاکار، گنبدها هستند. از آنجا که معمولاً سازه­های فضاکار برای پوشش فضاهایی به کار می­روند که محل تجمع افراد زیادی می­باشد، مسئله­ی ایمنی در این سازه­ها از اهمیت زیادی برخوردار می­شود. از این رو در این تحقیق به بررسی آسیب­پذیری گنبدهای فضاکار در برابر پدیده­ی خرابی پیشرونده و مقاوم­سازی آنها به منظور جلوگیری از وقوع این پدیده، پرداخته شده است. در این بررسی از چهار روش موجود آنالیز خرابی پیشرونده: آنالیز استاتیکی خطی، آنالیز استاتیکی غیرخطی، آنالیز دینامیکی خطی و آنالیز دینامیکی غیرخطی استفاده شده است و معایب و مزایای هر یک مورد بررسی قرار گرفته است. سازه­های مورد بررسی در این تحقیق، چهار گنبد فضاکار از نوع دیاماتیک، لملا، دنده­دار و اشودلر می­باشند که تحت بار مرده و بار برف قرار دارند. همچنین، بارگذاری سازه بر اساس معیارهای آیین­نامه­ی ANSI صورت گرفته است. نتایج به دست آمده از آنالیز، با استفاده از محدودیت­های دستورالعمل GSA کنترل می­شود و امکان وقوع خرابی پیشرونده، تعیین می­گردد. سپس، بر اساس نتایج آنالیز سازه­ها، گنبدهای فضاکار مورد بررسی، مقاوم­سازی می­شوند. در نهایت مطالعاتی بر روی ترکیبات بار ارائه شده در دستورالعمل GSA انجام شده و میزان صحت آنها مورد بررسی قرار گرفته است. هدف از انجام این تحقیق، شناسایی اعضای آسیب­پذیر گنبدهای فضاکار و مقاوم­سازی آنها در برابر خرابی پیشرونده می­باشد.

مقایسه شاخص آسیب قاب¬های بتن¬آرمه و اعضای آن با استفاده از شبیه¬سازی عددی

روش طراحی آیین­نامه­های موجود بر اساس طراحی مقاطع و اعضا می­باشد و آیین­نامه­ها در مورد بررسی ظرفیت کل قاب و یا طبقات آن اجباری برای طراحان قرار نداده­اند. در این پژوهش با بررسی مود زوال قاب­های منظم سه طبقه و سه دهانه بتن­آرمه تحت تحلیل استاتیکی غیرخطی بارافزون در محیط نرم­افزار OpenSees، نشان داده شده است که در بعضی موارد زوال طبقه یا کل قاب (مود زوال سیستمی سازه) می­تواند حاکم باشد. به این صورت که قبل از زوال یکی از مفصل­های پلاستیک، ظرفیت کل قاب یا یکی از طبقات آن به میزان قابل توجهی افت کرده و کاربری خود را از دست می­دهد. علاوه بر این تأثیر پارامترهای مختلف طراحی، ظرفیتی و رفتاری قاب مانند درصد میلگردهای طولی و عرضی مقاطع، نسبت برش پایه قاب به وزن کل آن در لحظه زوال (Plastic g-Factor)، g-Factor کاربردی، شکل­پذیری نهایی، دوره تناوب مود اول و متوسط شاخص­های آسیب مقاطع بر مودهای زوال قاب­ها مورد بررسی قرار گرفت. در نهایت مؤثرترین معیارهایی که بدون نیاز به انجام تحلیل استاتیکی غیرخطی بارافزون طراح را قادر به شناسایی امکان وقوع مود زوال سیستمی سازه می­نماید به صورت پارامتر g-Factor کاربردی و نیز ترکیب نسبت درصد میلگرد طولی به میلگرد عرضی ستون و دوره تناوب مود اول سازه تشخیص داده شد. معیارهایی که از طریق انجام تحلیل استاتیکی غیرخطی بارافزون محاسبه و در تفکیک قاب­های با مود زوال مفصل پلاستیک از سایر قاب­ها مؤثر هستند نیز به صورت پارامتر Plastic g-Factor و ترکیب پارامتر g-Factor کاربردی و متوسط شاخص­های آسیب مقاطع معرفی شده­اند.

مقایسه رفتار سیستم¬های مختلف سازه¬ای تحت اثر خرابی پیشرونده  با استفاده از تحلیل دینامیکی

در سال های اخیر تعداد ساختمان هایی که در اثر از دست دادن اعضای باربر ثقلی خود دچار خرابی شده اند، افزایش پیدا کرده است. بنابراین طراحی سازه ها به طوری که علاوه بر اثرات زلزله در مقابل خرابی پیشرونده نیز مقاوم باشند، اهمیت پیدا کرده است. یکی از عواملی که در طراحی سازه ها در مقابل خرابی پیشرونده بسیار حائز اهمیت می باشد، نوع سیستم سازه ای و پیکربندی ساختمان و همچنین مقاوم سازی این سازه ها و رفتار سازه مقاوم سازی شده در مقابل خرابی پیشرونده 
می باشد. در این تحقیق با استفاده از روش مسیر جایگزین و تحلیل دینامیکی غیر خطی بر اساس آیین نامه UFC به ارزیابی پتانسیل خرابی پیشرونده در دو مدل با سیستم سازه ای ترکیبی قاب خمشی مهاربندی با دو آرایش مهاربندی مختلف که با استفاده از آیین نامه های ایران طراحی شده اند، پرداخته شده است. پس از آن این دو مدل با حضور کمربند خرپایی در طبقه پشت­بام  مورد تحلیل در برابر پدیده خرابی پیشرونده قرار گرفته و نقش مؤثر این نوع مقاوم سازی در کاهش احتمال خرابی سازه در برابر خرابی پیشرونده مورد ارزیابی قرار گرفت. در ادامه همان سازه با سیستم قاب خمشی و همچنین قاب مهاربندی شده با اتصالات مفصلی در حالات دو بعدی و سه بعدی مورد بررسی قرار گرفت پس از مدل سازی و تحلیل انجام شده مشاهده شد که سازه هایی که بر اساس آیین نامه های ایران در برابر زلزله طراحی شده بودند، توانایی مقاومت در برابر خرابی پیشرونده را ندارند و نیاز به مقاوم سازی دارند. پس از مقاوم سازی سازه های مذکور مشاهده شد که سازه با ترکیب مهاربند و کمربند خرپایی توانایی مقابله با خرابی پیشرونده را دارد. با توجه به اینکه در این  روش بادبندهای سازه در عین حالیکه اعضای باربر جانبی هستند مقاومت سازه در برابر خرابی پیشرونده را نیز بالا می برند، میزان افزایش جرم اسکلت سازه مقاوم شده در برابر خرابی پیشرونده نسبت به سازه طراحی شده بر اساس آیین نامه زلزله ایران چندان زیاد نیست.

نفوذپذیری بتن ها تحت اعمال توام کربناسیون و نفوذ یون کلراید

خرابی سازه های بتنی تحت علل مختلفی از جمله کربناسیون، نفوذ یون کلراید، حملات سولفاتی، چرخه های ذوب و یخبندان اتفاق می افتد. در میان این علل مخرب، کربناسیون و نفوذ یون کلراید در سازه های شهری و بندرگاه ها محتمل تر هستند. در این پایان نامه تاثیر درصدهای جایگزینی مختلف میکروسیلیس و نسبت آب به سیمان بر خواص مکانیکی و دوامی بتن بررسی شده است. بتن ها تحت اعمال توامان کربناسیون و نفوذ یون کلراید قرار گرفته و نفوذپذیری آن ها سنجیده شد. نمونه های بتنی شامل درصدهای میکروسیلیس صفر، هفت و ده درصد و نسبت آب به سیمان 0.35 ، 0.4 و 0.45 می باشد که در دستگاه نگهداری بتن تحت اعمال توامان کربناسیون و نفوذ یون کلراید که برای همین منظور توسط مولف این پایان نامه ساخته شده است، قرار داده شدند. فشار گاز دی اکسید کربن، دما، رطوبت نسبی ثابت نگاه داشته شد و چرخه های جزر و مدی به صورت خودکار اعمال گردید. به منظور تعیین مشخصات مکانیکی و دوامی بتن میکروسیلیسی، مقاومت فشاری و الکتریکی، جذب موئینه، عمق کربناسیون و نفوذ یون کلراید و شار عبوری از بتن RCPT سنجیده شد.نتایج حاکی از آن است که به علت وجود رطوبت در سطح نمونه هایی که در معرض توامان کربناسیون و نفوذ یون کلراید قرار داشته اند، گاز دی اکسید کربن به میزان بسیار کمی نفوذ کرده است و ضمنا یون کلراید نتواسته است به دلیل اشباع بودن محیط تاثیری بیش از کربناسیون و نفوذ یون کلراید به صورت جداگانه داشته باشد. از طرف دیگر، میکروسیلیس با اعمال خاصیت پرکنندگی و نیز ایجاد ژل ثانویه توانسته است مقاومت و خواص دوامی را بهبود دهد و  نتیجه دیگر آن است که بتن ساخته شده با نسبت آب به سیمان 0.35 و درصد جایگزینی ده درصد میکروسیلیس از مقاومت و دوام بالاتری نسبت به سایر طرح ها برخوردار است.

مطالعه‌ی پارامتری رفتار سازه‌ای گنبدهای دیامتیک‌ فرازیده به منظور تعیین هندسه‌ی بهینه

با پیشرفت علوم و تکنولوژی، نوآوری‌های بسیاری در زمینه‌ی مهندسی سازه و بهینه‌سازی آنها رخ نموده است که نمونه‌ای از آن سازه‌های فضاکار می‌باشد. در مقایسه‌ی با سایر سیستم‌های سازه‌ای، سازه‌ی فضاکار دارای چندین مزیت اساسی است که با توجه به زلزله خیز بودن کشور ایران، سبکی و صلبیت بالای این سازه‌ها بیش از هر چیز چشم‌گیر می‌باشد. از انواع سازه‌های فضاکار می‌توان به شبکه‌های تخت، چلیک‌ها و انواع گنبدها اشاره نمود. همچنین در حالت پیشرفته می‌توان فرم‌های تکمیل یافته‌ی سازه‌های فضاکار را بر اساس سازه‌های اولیه ایجاد کرد. بدین مفهوم که علاوه بر تکنیک‌های ساده برای تولید انواع تاشه‌های سازه‌های فضاکار تکنیک‌های دیگری نیز با اهداف مختلف تاشه‌پردازی وجود دارند که کاربرد‌یترین این تکنیک‌ها تحت توابعی چون فرازش تعریف می‌شوند. این توابع در حقیقت با ایجاد تغییراتی در مدل‌های ابتدایی، اهداف طراحی که مهمترین آنها در خصوص سازه‌های فضاکار کاهش هزینه‌ها و عملکرد مطلوب می‌باشد را برآورده می‌کنند. در این تحقیق گنبدهای تک لایه‌ی دیامتیک با اعمال فرازش در چهار گروه مختلف مورد بررسی قرار گرفته است. لازم به ذکر است که هر یک از فرم‌های سازه‌های فضاکار تحت کنش‌های مختلف که از انواع آن می‌توان به کنش‌های دینامیکی مانند زلزله و کنش‌های استاتیکی مانند وزن و  برف اشاره کرد، رفتار خاصی دارند و لذا  هر یک از آنها نیازمند رفتارشناسی خاص خود با توجه به ویژگی‌های منحصر به فرد می‌باشند. در این بین فرم‌های تکمیل یافته‌ی سازه‌های فضاکار مانند گنبدهای فرازیده به دلیل تاشه‌پردازی خاص خود از جایگاه ویژه‌ای برخوردارند. در این تحقیق از تابع تکمیلی فرازش چلیکی که بهترین تطبیق را با گنبدهای دیامتیک دارد استفاده شده است و مراحل تاشه‌پردازی گنبدها با استفاده از نرم افزار FORMIAN و تحلیل و طراحی آنها با استفاده از نرم‌افزار SAP2000 و بر اساس آنالیز استاتیکی خطی و همچنین آنالیز غیر خطی تاریخچه‌ی زمانی انجام شده است.رفتارگنبدهای تک لایه‌ی دیامتیک تحت کنش‌های فوق‌الذکر با بررسی نسبت‌های خیز به دهانه‌ در گنبدهای پایه و همچنین بررسی ابعاد هندسی فرازش ایجاد شده مورد مطالعه قرار گرفته و نسبت‌های هندسی و ابعادی از فرازش که منجر به کمترین وزن در گنبدها می شوند، برای گروه‌های مختلف محاسبه شده است. بطور کلی نتایج نشان می‌دهد که اعمال فرازش مناسب در گنبد دیامتیک می‌تواند منجر به بهبود عملکرد سازه شود.

مطالعه عددی رفتار نوع خاصی از اتصال بتنی نیمه پیش ساخته تیر- ستون

چکیده:

          یکی از مهمترین مشکلات ساختمان‌های پیش‌ساخته و نیمه پیش‌ساخته بتنی، مسئله تامین صلبیت و گیرداری اتصالات در این سازه‌ها می‌باشد. استفاده از قطعات مناسب و روش های بهینه نصب در اتصال باعث افزایش صلبیت و همچنین استهلاک بیشتر انرژی در اتصالات این نوع سازه‌ها می شود. در این پژوهش سعی بر آن شده است که به روش جدیدی جهت اجرای این نوع ساختمان‌ها با سیستم قاب خمشی دارای گیرداری و صلبیت بالا در اتصالات آن دست یافت. برای رسیدن به این هدف باید بتوان بهترین و مناسب ترین روش‌ها و قطعات را در اتصال انتخاب کرد تا ضمن تامین گیرداری و مقاومت مورد نظر از نظر اجرایی نیز قابل پذیرش باشد. برای این کار با کمک مهندسان شرکت ایران فریمکو و بر اساس توصیه‌های کتاب طراحی انجمن بتن پیش‌ساخته و پیش‌تنیده آمریکا سیستم و نوع اتصال تعریف شده، سپس با مدلسازی این اتصال در نرم افزارهای تحلیل المان‌محدود، کارایی آن مورد بررسی قرار گرفته و در نهایت بهینه کردن قطعه اتصال مورد تحقیق قرار گرفته است. در ابتدا با مدلسازی سه ساختمان در دست احداث با پلان‌های متفاوت و با سیستم قاب خمشی در نرم افزار ETABS، بعد از انجام تحلیل بر روی سازه اطلاعات لازم از چند نمونه اتصال تیر-ستون بدست آمده است. سپس با مدلسازی و تحلیل اتصال تیر به ستون مورد نظر به صورت صلیبی شکل در نرم افزار ABAQUS، چگونگی رفتار این اتصال مورد بررسی قرار گرفته است. برای بررسی رفتار و میزان استهلاک انرژی در اتصالات از منحنی‌های هیسترزیس استفاده نموده و مدلسازی را با  تغییر جزئیات و قطعات مختلف اتصال تکرار نموده تا بتوان به بهینه ترین قطعه اتصال دست پیدا کرد. در نهایت با بررسی‌های لرزه‌ای بر روی اتصال بهینه شده، نتایج تحلیل‌ها نشان از وجود منحنی هیسترزیس با عملکرد مناسب داشته ولی در نهایت با محاسبه شاخص صلبیت، این اتصال به صورت اتصال نیمه گیردار شناخته شده و دارای صلبیت کامل جهت اجرای قاب خمشی بتنی پیش‌ساخته بدون دیوار برشی نمی‌باشد.

شناسایی خرابی در سازه ها با استفاده ازپاسخ های حوزه زمان و یک روش بهینه سازی

شناسایی مقدار و محل خرابی در سازه ها بسیار حائز اهمیت است. با استفاده از روش های شناسایی خرابی در سازه ها می توان موقعیت خرابی را شناسایی و با انجام اقدامات ترمیمی لازم، از گسترش آسیب جلوگیری نموده و عمر سازه را افزایش داد. در این پایان نامه، ابتدا مسئله تعیین موقعیت و شدت خرابی در سازه به شکل یک مسئله بهینه سازی بیان می شود. بدین صورت که با استفاده از شتاب های سازه آسیب دیده و شتاب های تحلیلی که از روش نیومارک بدست می­آیند، تابع هدف در بهینه سازی تعریف می شود. خرابی به صورت کاهش مدول الاستیسته اعضای سازه شبیه سازی می­شود. سپس مسئله خرابی که تبدیل به یک مسئله بهینه سازی شده است را با الگوریتم تکامل تفاضلی حل نموده تا موقعیت و شدت دقیق خرابی در سازه تعیین شود. بمنظور بررسی کارایی روش پیشنهادی، تعدادی مثال عددی و یک مثال آزمایشگائی ارائه شده است. در این مطالعه تنها از دو حساسه[1] در مدل­های تئوری و آزمایشگاهی استفاده شده و با استفاده از تنها دو درجه آزادی از پاسخ­های حوزه زمان توانستیم نشان دهیم که کارایی روش پیشنهادی جهت تعیین دقیق مکان و شدت خرابی با در نظر گرفتن اثر نویز بسیار خوب می­باشد.

1- Sensor