مقاله بررسی جامع معاد در 149 صفحه ورد قابل ویرایش 

ادله لزوم معاد

اعتقاد به مسئله قیامت ومعاد از آن نظر که فطری است و با ضمیر انسانها سروکار دارد، همة اقوام و ملتها بدان معتقدند اگر چه نحوة اعتقاد به آن در میان گروههای فکری براساس اختلاف فرهنگ و بینش، مختلف می باشد ولی بصورت کلی همگان این اصل را پذیرفته‌اند  که روز حسابی خواهد بود وانسان با مردن فانی نمی‌شود.

بقول مرحوم «شبر» در کتاب «حق الیقین» آیا عاقلی را دیده‌اید که اصل معاد را انکار کند؟ و اما دلائلی را که از نقل آنها به این نتیجه می‌رسیم که قیامت یک اصل اجتناب ناپذیر و حتمی است از این قرار است:

1- اقتضای عدل پروردگار:

من عمل صالحا فلنفسه و من اساء فعلیها و ما ربک بظلام للعبید «فصلت»

کسیکه عمل شایسته انجام دهد به نفع خود کرده وکسیکه بدی کند به ضرر خود قدم برداشته و پروردگار توبه بندگان خود ستمکار نیست.

در این جهان پهناور افراد زیادی را دیده  و می‌بینیم که از آزادی واختیار خدادادی خویش سوء استفاده نموده واز قدرت و امکانات خود به ضرر همنوعانشان اقدام به ظلم و بیدادگری می‌نمایند و در راه منافع شخصی وامیال نفسانی هیچ ظلمی را فروگذار نمی‌کنند، و در مقابل حق خواهان مبارز و انسانهای آزاده تا جائی که قدرت دارند دست به خونریزی و تعدی می‌زنند، و با ملتهائی که تحت ستم استعمار آنان نمیردند و با آنان سرسازش ندارند بافجیعترین وضعی برخورد می‌کنند.

2- مقتضای حکمت پروردگار:

ان ربک هو ربک هو یخشرهم، انه حکیم علیم «حجر 25»

ومسلم است که خدای تو گذشتگان و آیندگان را در روز قیامت محشور وجمع می‌کند، زیرا او حکیم وداناست.

همچنانکه دربحث توحید وخداشناسی و نیز خلقت عالم در جای خودش گفته شده و ثابت است که خداوند حکیم است یعنی هر کاری را بجا وبمورد وبهترین صورت انجام می‌دهد، در مورد انسان نیز خداوند او را در این مزرعه دنیا آفریده و مایحتاج زندگی وخلقتش را بوی عنایت فرموده ونیز راهنمائیش کرده تا در این کشتزار زندگی به فعالیت و کشت و زرع و عمل نیک بپردازد، و به امید فصل بهار « روزجزا» زحمت دنیا را تحمل نماید، حال اگر بدنبال این دنیای پر از رنج و سرمای زمستانی، بهاری نباشد تا انسان حاصل دسترنجش را ببیند، آیا با حکمت خداوندی سازگار خواهد بود. هرگز.

3- مقتضای تکامل

یا ایها الانسان انک کادح الی ربک کدحا فملاقیه « انشقاق»

ای بشر تو اکنون با جدیت فراوان در این دنیا گام بر‌می‌داری تا در آن جهان بلقاء پروردگار نائل گردی.

همچنانکه می‌دانیم خداوند در این جهان هیچ چیز را عبث وبیهوده نیافریده است، زیرا از حکیم کار عبث محال است، و مسلم است که در این خلقت عظیم واین جهان پهناور با این نظم ودقت هدف و منظوری عالی در نظر گرفته شده است، آیا می توان باور کرد که منظور از آفرینش این جهان همین است که انسانهائی برای چند صباحی به این دنیای پر از درد و رنج بیایند و چند روزی مصائب ناگوار را بچشند و سپس بمیرند و از این جهان بروند و دیگر حیات و رستاخیزی و سئوال و جوابی نباشد!!

اگر چنین باشد این همان کار عبثی است که حکیم هرگز مرتکبش نمی‌شود.

آنچه را می‌بینیم و تاریخ بما می‌گوید اینست که : هدف از آفرینش انسان این بوده وهست که بکمال برسد چنانکه تمام موجودات مختلف این جهان طبق برنامه خاصی از نقطه‌ای بسوی کمال در حرکتند، انسان نیز که گل سرسبد موجودات است از صورتهای ناقص بسوی کمال سیر می‌کند.

و بدء خلق الانسان من طین «سجده7»

و خداوند آفرینش انسان را از خاک آغاز فرمود.

بنابراین همانطوری که آدمی جمیع مراحل تکامل را که در قلمرو حرکت جوهری او قرار دارد از قبیل تکامل جمادی ونباتی وحیوانی طی نموده و بمرحله انسانیت رسیده است ،همینطور بایستی متوجه جهان دیگر گشته، واز مرحله فعلیت ارتقاء یابد و به خدائی که غایت ومنتهی الیه حرکات وآرزوهاست برسد.

‌و ان الی ربک المنتهی «نجم 42»

و بالاخره پایان شما بسوی پروردگار متعال خواهد بود.

و صدرالمتألهین فیلسوف فقید اسلامی، در این باره می‌فرماید:

انسان طبعاً بسوی کمال ومعنویت می‌رود و فطرتاً می‌خواهد تا به مبدأ فعال «پروردگار متعال» نزدیک شده و در نتیجه زندگی مطلوب و مالامال از معنویت را شروع کند، لیکن چنین زندگی‌ای ، در این دنیا و این سرای فانی میسر نبوده، وجهان آخرت است که: زمینة چنین مطلوبی است.

اعمال ما در رستاخیز جان می گیرند

در گذشته کارشناسان دانش تجربی براساس استنتاجات خود پذیرفته بودند که بین ماده و انرژی مرز عبور ناپذیری وجود دارد، اما تداوم تلاشهای علمی سرانجام فکر سابق را از اعتبار انداخت. و دانشمندان راناگزیر از عدول از اندیشه های سابق کرد،ازآن پس نظریه‌ی نوی که مبتنی بر قابلیت تبدیل ماده به انرژی بود وارد قلمرو علم شد وقوام گرفت، و امروزتغییر چهره‌ی ماده به صورت یک امر قطعی تلقی می گردد،از سوی دیگر علوم تجربی عکس این قضیه،یعنی تبدیل انرژی به ماده را هم رد نمی کند.

وقتی تبدیل ماده به انرژی به عنوان امری قطعی پذیرفته شود،گمان بر آن است که مساله تبدیل انرژی به ماده درآینده که دامنه‌ی آگاهی بشر وسعت بیشتری یابد، وعلم قدرتمندتر وپیروزمندتر از عصر کنونی گردد،جامه‌ی عمل بپوشد، زیرا هیچ دلیلی بر غیر ممکن بودن آن در دست نیست.

هر حرکت وتلاشی که از انسان سر می زند،عمل خوب وبد اومحسوب می شود، این تلاشها ذخایر بدنی دارد که به صورت انرژی مصرف می گردد، پس آنچه که ازوجود آدمی بر می خیزد، و شامل کردار وگفتار او میشود،اشکال گوناگون وجلوه‌های متنوع انرژی هستند،انرژی صوتی یا مکانیکی، یا مخلوطی از انرژیهای میکانیکی وصوتی.

مثلا سوخت موتوربدن،از مواد غذایی تامین می گردد،وانرژی حرارتی از ترکیب اکسیژن و مواد غذائی آلوده می شود،و این انرژی تغییر شکل داده تبدیل می یابد به انواع کوشش ها و فعالیت ها، از سخن آهسته و آرام گرفته تا حرکات وتقلای سنگین ما را در بر می گیرد.

ثبات خاطره های ذهنی وصورت قضایائی که علم ما به سوی آنها راه یافته، لااقل نشانه‌ای برجاودان بودن اعمال ما است،این صورتها که گاهی در مخفی گاه ذهن مدتهای طولانی پنهان می مانند،در هر لحظه قابل استخراجند، و می توانند آثار گوناگونی بر جسم وجان ما بگذارند.

مسرت وخوشحالی،اندوه وتاثر، ضربان قلب ودگرگونی رنگ چهره و برهم خوردن تعادل ترشحات غدد داخلی، همه ازنتایج طبیعی خاطراتی است که از مخفی گاه درون به صحنه‌ی ذهن می آیند.

بنابراین گفتار و کردار ما که به صورت انرژی در فضا پخش می شوند، راه نابودی وفنا نمی پویند،بلکه آنچه در امتداد حیات زمینی خودبه آن مبادرت ورزیده ایم، به بایگانی طبیعت سپرده خواهند شد، بایگانی که بادست توانای حق تعبیه شده و مسئولیت حفاظت از آنها را با امکانات کامل به عهده دارد، و روزی فرا می رسد که طبیعت امانتها را به صاحبانش برمی گرداند،واینجا است که انرژیهای ذخیره شده چهره‌ی خود را نشان می دهند، و ما که بارتعهد را به دوش گرفته ایم،نتیجه ی اجتناب ناپذیر ترکیب خاص عملی وفکری خود را که بر حرکت جاودانی ما تاثیر می گذارند.دریافت خواهیم کرد، و بالاخره هر عملی از ناحیه ی هر کس برای بازدهی و جزا قیام خواهد نمود.

حتی دستگاه آفرینش بدون کسب اجازه و آگاهی ما ودرحالی که کاملاً‌غافلیم ،فعل و انفعالهائی روی اعمال و کردارمان انجام می دهد، آنها آنچنان رشد می یابند که تصورش در شرایط حاضر برای ما امکان پذیرنیست.